حدیث، در اصطلاح مسلمانان به سخنان پیامبران گفته میشود. شیعیان به سخنان اهل بیت نیز حدیث می‌گویند. در اصطلاح دانشمندان علم حدیث، به کلامی که حاکی از کردار یا تقریر معصوم (محمد، پیامبراسلام) است، «حدیث» و گاه «خبر» یا «روایت» گفته میشود. شیعیان متعقدند: «حدیث، به‌دلیل انتساب آن به معصوم و وحیانی بودن محتوای آن، حجت بوده و می‌تواند مبنای عمل قرار گیرد»
حدیثی از محمد پیامبر اسلام: هر چیزی اساسی دارد و اساس این دین دانش‌است و یک دانشمند برای شیطان از هزار عابد بدتراست. (نهج‌الفصاحه)
بنابر عقیده مسلمانان، قرآن، به مثابه قانون اساسی اسلام، بیشتر کلیات را بیان کرده و تبیین تفاصیل و جزئیات را به روایات واگذار کرده است، از این‌رو روایات، پس از قرآن، مهم‌ترین منبع شناخت دین اسلام به شمار می‌آید. بدین جهت، مسلمانان به فراگیری، ثبت و تدوین احادیث، به‌رغم برخی فراز و نشیبها، توجه کرده و مجموعه‌های حدیثی را شامل هزاران روایت در تمام موضوعات مورد نیاز دین‌داران، فراهم آوردند. پس از آن، دانشهای رجال، تاریخ حدیث، مصطلحات حدیث، فقه الحدیث و... برای حفظ، نشر، فهم و تبیین میراث روایی پدید آمد.
تدوین هزاران اثر حدیثی نشان می‌دهد که مسلمانان، از آغاز تاکنون، پس از قرآن، بیشتر به حدیث توجه کرده‌اند. در دوران معاصر نیز اندیشمندان مسلمان با نگاهی دوباره به میراث روایی، کوشش گسترده‌ای را برای بهره جستن هر چه بیشتر از این منبع آغاز کردند و با تأسیس دانشگاهها، مراکز تحقیقاتی حدیثی و... در این راه گامهایی برداشتند.[۱]
دانشمندان علم اصول فقه، به نقل کردن سنّت، حدیث (خبر) می‌گویند.
